بانوی دراز گیسوی را در برکه ای که یک دم از

گردش ماهی

خواب آشفته نشد

غوطه دادم .

به معشوق می مانست

چرا که با احساسی از شرم در او خیره مانده بودم .

از روشنایی گریزان بود

گفتم که سحرگاهان در برابر آفتابش بخواهم دید

و چراغ را کشتم.

چندان که آفتاب بر آمد

چنان چون شبنمی پریده بود .

استاد احمد شاملو

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: